زان دورها

چراغ قله ی پامیر

پر از طلــــوع صــدایت شمیــــم یاسمنـــم

هــــوای تازه ی باران قصــــــیده ی چمنـم

زمــــرز آیینه از بیـــــکران لــطف ســـحر

غـــزلســــرای وفایی حــــــریر پیــــرهنـم

بلــــــند روشن اندیشــــــه ی شـــگفتن باغ

پر از ســــــعادت اشــــــراق آفتــاب منــــم

به بیــــــقراری یی دلهــــــای انتـــظار بهار

که ترد شعــــــر منی ناز گلــــــشن ســـخنم

چـــــراغ قله ی پامیــــــر شــاه زمزمه ها!

شـــــــکوهـــمنــــدی حس لطیــف سوختنــم

به هـفت  آبیی پرواز  عاشقــــانه ســــــرود

صـــــریح سـوره ی باور خدای روح و تنم

به آب روشنی خاک و به جان سبز درخت!

که در حضور تو هرگــز نگویمت که منــم

                                          

سپیده ی رویا

تمام  آیینـــه هـــا لـــطف  دیده گان   ترا

شــــکوه صبح شــــگفتن در آســـتان ترا

به چشـــــم آبیی دریا ســـــتاره  میبـــارد

غــزل غــزل گل و گلــبوسه ی لبـان ترا

به فصل قحطیی پروانه های عاشـق رود

ترا ســــروده ام و شعـــــر   بازوان  ترا

زخـــط فاصله چیدم شبی قصیده ی مهـر

زشاخه شاخه ی مه عـــطر دلستـــان ترا

کجا بودی ؟ در آن لحــــظه های  بارانیم

در آن ســـکوت غم انگیز ، در زمستانیم

که پاره های تنـــم زخــم زخــم آتـش بود

و ناگزیری تلــــخی ، ســــکوت ویرانیـم

به نام کاج ، به کهسار ، به نام پنجره ها !

به آفتــــاب ، به گلباغی از  چــراغــانیـــم

که زخمهـــای به تکـــرار درد و اندوهم

به آسمــــان رســـد شـــکوه ی پریشـانیم

کجا بودی  که پیوند  می زدم  هر روز

جوانه هــــای گل ســـــرخ  آشیـــان ترا

زبرگ برگ سپیــــدار و سبـزه می چیدم

سپیـــده ، روشنیــی ناز گلــستـــان  ترا

  

یک پنجره تنهایی

یک دانه  گک ستــــاره برای  دلـــم  بیــار

تلـــخم ، شبــم ، شــکستنم ، اندوهم  و غبار

لبــریز  خاطـــرات ِ  پر از درد و دود و آه

یک قـــطره  روشنــی به لب   بام من ببــار

ســـر در گمــم و بیهـــوده تکـــرار حادثات

یک اتـفـاق    تازه به   پاییــــز   من   بکار

در دســـت من که آیینه ی روشن  بهـــشت

زیبـــایی بود و جلـــوه ی مــریم ، گل ِ انار

از عشـــق گفتـــم واز تن نارنجیی  شـفــق

از آشنــــایی از سحــــر از دست  گلــنگار

بر شــــانه های ناز غـــزل ســـر گذاشتـم

گلـــخانه   ســـاختــم   زصفـــای  گل دیار

اکنـــــون وسیــــع ابر  و حضــور  ترُددم

ای یار! دانه دانه ی   سنــــگ غمم شمــار

حتی خـدا که شـــاخه گلی هـــدیه ام نمـود

خشکید و شد  پر پر و بی عطر و بی بهار

یک دانه  گک  ستـــاره  برای  دلـــم   بیار

تلخــم ، شبـــم ، شکستنــم ، اندوهم و غبار