یک شاخه غزل

با تو رگهای غزلهایم، تپش و رویش و زیباییست

مثل احساس قشنگ عشق، لطف منظومه ی رویاییست

مثل یک شاخه ی گل بی تو راه گم کرده ی بارانم

بغض بیداد زمستانی، لحظه ها تلخ شکیباییست

آمدی دلهره ها کوچید، آمدی غصه شکست و ریخت

خانه و شیشه و سقف ودر، نفس گرم دلآراییست

باز در ناز دودست تو، معبد خاطره ها گل کرد

باز چشمان سیاه من، شاهد رفتن تنهاییست

بی تو دیوار و در و جانم، وسعت سرد خزانی دور

باتو گلخانه ی دل روشن، مثل ابریشم صحراییست



نم نم رویا

یک شفقداغی به رنگ چشمهایت در نگاهم بیقراری می کند

 زرد وسرخِ شعله ی چشم سیاهت  درتن من گلنگاری می کند

در حـریر ابر زریِنی برروی شــانه ی  باغ ســـحرگاه بـهار

قاب تصــویر خـیالت جلوه ی چـشم مرا آیـینه کاری می کند

بعد تاریک تـگرگی که ظـریف گل انــدام مرا می فرســود

سرنوشت زندگی میبارد و پاییزِ مرا عطر بهاری می کند

ســایه ی قد زنی را که تمامیت رویای غزلــها شـده است

یک ســتاره درتن داغ زمین ِمهــربانی آبیــاری می کند

 مثل باران تموزی، عطر گیسوی بلند بید مجنون چمن

  شــیشه وقامـت دیوار مرا نازِ پرو بال قـنــاری می کند

مریم باغ، لطف شهنامه، صمیمانه ی حافظ، نوربلخیی سحر

باز در خانه ی من زمزمه می بارد ومه نقره نگاری می کند

19.01.2012

رویایی

نوشتم از تو برروی گلبرگ آرزو ها، جانم

لطافت شرقی یی بهار نگاه و رویا، جانم

نوشتم ازتوصداقت  رودو خلوت یک دیدار

ستاره بار شبان مشرق به چشم دریا، جانم؛

 تویی هوای خیال شاعر، زمزمه ی زیبایی

تویی شکوه شبان مشرق، چراغ فردا، جانم

تویی بهشت و لطیف دیدار،غزلسرای باران

سخاوت عطر خاک و  شعرخدای گلها، جانم

16.جنوری 2012



 

http://www.security-explorer.de/index.php?id=20&tx_ttnews[tt_news]=89&cHash=3da3979dc43977e1270a8e19cf78d7e1

Sicherheitspolitik international, Globale Entwicklungen

Afghanistan-Politik: Ablasshandel mit den Taliban?

Von: Nadia Fasel ist afghanische Dichterin und Journalistin.

Zu Beginn des 15. Jahrhundert blühte in Deutschland ein vor allem mit dem Namen des Johann Tetzel in Zusammenhang gebrachter Ablasshandel. Ob der seinerzeitigen Geldnot der katholischen Kirche und bar jeder bis dato gewahrter moralischer Bedenken konnte man durch Zahlung eines Geldbetrages Ablassbriefe erwerben und sich damit von sogar schlimmen Sünden befreien - man war danach das Böse los, Schandtaten waren getilgt, man war wieder allseits geachtet, von Schuld befreit und im Gewissen unbeschwert ("Sobald das Geld im Kasten klingt, die Seele in den Himmel springt!").

---

Eine Parallele dieser fragwürdigen Praxis scheint sich auch gerade in diesen Tagen abzuspielen - die Sünder heutzutage trugen bis zuletzt auf ihren Köpfen schwarze Turbane und in ihren Händen Schnellfeuerwaffen und Granaten. Jetzt, im Vorfeld und während der Petersberg-Bonn-Gespräche Anfang Dezember 2011 sieht man sie in Anzügen mit Krawatte und mit unschuldig leeren Händen. Es sind die Taliban, die derzeit scheinbar von der Bundesregierung ihren Ablassbrief erhalten, um zu vollwertigen und honorigen Verhandlungspartnern geadelt zu werden, ihnen alles Morden, Töten, Vergewaltigen und Terrorisieren damit vergebend.

Menschenrechtsverletzungen nehmen zu
In einem Interview (Bild am Sonntag, 27.11.2011) sagte Außenminister Westerwelle, dass er kein Problem damit habe, Taliban am Verhandlungstisch in Bonn die Hand reichen zu müssen: "Ich habe als Außenminister schon Manchem die Hand gegeben. Das ist Teil meiner Arbeitsbeschreibung". Trotz des nunmehr zehnjährigen westlichen Engagements in Afghanistan müssen immer noch und gerade in jüngster Zeit zunehmend fürchterliche Greueltaten aus Terror und Krieg mit großen Opfern vor allem für die Zivilbevölkerung hingenommen werden. Bei allen Erfolgen des Aufbaus ist die Zukunft des Landes aber ungewisser denn je. Menschenrechtsverletzungen nehmen zu, Vertrauen zum Westen schwindet, Angst und Agonie allseits machen sich breit.
Jetzt, nach 10 Jahren, bevor alles zu spät ist, muss eine Zäsur erfolgen - Fehler müssen rückhaltlos analysiert und die daraus gewonnen Erkenntnisse konsequent und nachhaltig um- und durchgesetzt werden, Menschenrecht und das Recht auf freie Meinungsäußerung müssen beachtet werden. Und es muss endlich auf die richtigen Personen gesetzt werden - immer dabei die Problemfelder 'Korruption', 'Vetternwirtschaft', 'Unprofessionalität' und auch das Hegemonialstreben des paschtunischen Bevölkerungsanteils im Auge behaltend.

Religiöser Fundamentalismus auf Kosten der Frauen, der Religions- und Meinungsfreiheit
Es ist mehr als fragwürdig, an Zukunftsgesprächen diejenigen zu beteiligen, die nicht nur Ursache dieser schrecklichen Entwicklungen im Land sind, nein, die auch dafür stehen, dass sie ihren religiösen Fundamentalismus unter anderem auf Kosten der Frauen, der Religions- und Meinungsfreiheit auch gegen alle Widerstände und mit aller Härte und Konsequenz durchsetzen wollen und werden.
Sollte man, wie Herr Minister Westerwelle und andere, die Angelegenheit immer noch so leicht nehmen, so sollte doch verpflichtend sein, sich mit unserer jüngsten deutschen Geschichte zu befassen. Spätestens dann sollte einem die Absurdität der 'westerwelleschen Denkart' ins Auge springen: Wäre es nach 1945 denkbar gewesen, die schreckliche Vergangenheit des 'Tausendjährigen Reiches' mit Nazigrößen und mit SS-Schergen aufzuarbeiten und/oder diese Verbrecher gar am Aufbau des neuen Deutschlands zu beteiligen? Man stelle sich vor, NS-Größen wie Heydrich, Himmler, Eichmann und Bormann oder manch "gemäßigter"(!) Nazi hätten damals im Parlamentarischen Rat über die Zukunft der Bundesrepublik Deutschland mit entschieden, gar die Präambel des Grundgesetzes mit unterzeichnet oder wären dann vielleicht auch noch in der ersten Bundesregierung beteiligt gewesen.

Haben westliche Politiker den Holocaust unter der Talibanherrschaft verdrängt?
Vor diesem Hintergrund muss die Frage gestellt werden, warum die für ihre Schreckenstaten bekannten Taliban wie zum Beispiel Mullah Abdul Salam Zaeef, Botschafter der Taliban in Pakistan und Wakil Ahmad Muttawakil, Außenminister der Taliban während der Talibanherrschaft in Afghanistan, sich frei und unbeschwert bewegen können und darüber hinaus von westlichen Politikern auch noch regelrecht hofiert werden. Vergisst man denn den furchtbaren Holocaust unter der Talibanherrschaft 1996 - 2001? Hat man die brutale Vertreibung von über 300.000 Menschen aus dem Norden Afghanistan aus dem Gedächtnis verdrängt? Kennen die Ohren den grausamen Klang der Todesschreie von Frauen und Mädchen, die gesteinigt wurden, nicht mehr? Hat man die Bilder von Menschen vergessen, denen die Nasen, die Ohren oder Finger abgeschnitten wurden, die auf bestialischste Weise vergewaltigt wurden, Männer oder Frauen, Jungen oder Mädchen?

Wir zahlen, aber die Taliban werden nicht liefern, Herr Minister Westerwelle!
Wieso lässt man jetzt und hier in Deutschland mit unserer deutschen Vergangenheit unter unserer Regie aber die Taliban an den Verhandlungstisch, an deren Händen das Blut tausender Opfer klebt - auch das unserer gefallenen Bundeswehrsoldaten! Es ist zu bezweifeln, ob Herr Minister Westerwelle ein guter Lehrling von Johann Tetzel ist - hat dieser Tetzel weiland doch wenigstens Geld für seine Ablassbriefe von den Sündern bekommen - was aber erhält man jetzt von den Taliban für deren Absolution? Es ist zu befürchten, dass im Kasten kein Geld klingelt - Taliban, auch "gemäßigte" und "weniger böse" Taliban, wollen und können nichts von ihren Positionen abgeben! Wir zahlen, aber die Taliban werden nicht liefern, Herr Minister Westerwelle!

21.12.2011

---

zurück zur Übersicht

nach oben

گفتگویی نادیه فضل با وبسایت برابری

نادیه فضل: 6 ثور 1388
گفتگویی نادیه فضل با وبسایت برابری

گفتگوئی با نادیه فضل شاعر،نویسنده و فعال حوزه زنان افغانستان
نشانه های امید درشکل گیری جنبش برابری طلبی زنان افغانستان

  تغییر برای برابری!

تصور گروهی بر این بود که، پس از سقوط طالبان که دوره حکمرانی آنان یکی از تاریکترین دوران تاریخ سیاسی افغانستان بود، وبا شکل گیری حکومت جدید در افغانستان، زندگی مردم افغانستان نیز مسیر نسبی رشد و پیشرفت را به خود خواهد گرفت و مردم افغانستان پس از حدود سه دهه مشقت و نابسامانی و خسارات فراوان انسانی و مادی،امنیت و آسایش مورد نیاز را که سالیان طولانی از آن محروم بودند،باز خواهند یافت و شاهد رشد نسلی خواهند بود که فردای میهنشان را با صلح و دوستی و عدالت دوباره بسازند.

متاسفانه این آمال ها و آرزوها به مانند خوابها ورویاهای دست نیافتنی بودند که محقق نشد و دیری نگذشت که تلاش مقامات دولتی این کشور،در تحکیم مجدد افراطیون مذهبی، به ویژه طالبان و دیگراحزاب اسلامی،شرایط را بسوی تداوم مشقت ها ونابسامانی مردم افغانستان سوق داد،که در این میان، زنان افغانستان همانند زنان بیشماری که ازافراطی گری و نابرابری در دیگر کشورها رنج می برند، پرداخت کننده گان این نابرابری ها و ستم گری ها هستند. اما بخش زیادی از زنان افغانستان،امروزدیگر آن زنان آرام و بردباری که فرهنگ مردسالار و زن ستیز،در طول تاریخ حقوق آنها را نادیده می گرفت و به آنها ظلم می نمود نیستند.خوشبختانه با تلاش های صورت گرفته،می توان نشانه های امید را در شکل گیری جنبش برابری طلبی زنان افغانستان مشاهده نمود.

خانم نادیه فضل یکی از این زنان است، ایشان یکی از زنان شاعر ونویسنده ی افغانستان است که سالهاست اززادگاه خود افغانستان بدور است،اما این دوری مانعی برای تلاشهای وی برای شکل گیری مطالبات زنان برای برابری جنسیتی ندارد.

سروده های ایشان در رسانه های برون مرزی افغانستانی ها منتشر شده است.ایشان همچنین دودفترچه سروده های خود، "پرنیان خیال" و "جوانه های سبز غزل" را منتشر نموده اند. شامل بر موارد فوق، ایشان نوشته های فراوانی را پیرامون رنج ها و آلام زنان هم میهنش که تلاشی برای تحقق برابری وعدالت می باشد،منتشر نموده است.

یکی از آخرین نوشته های ایشان،فراخوانی است تحت عنوان"سنگسارآغازی برای اندیشیدن" و هم چنین دیدگاه ایشان پیرامون قوانین زن ستیزی که در روزهای اخیر به تصویب رسیده وفراخوان آن توسط گروهی از زنان افغانستان منتشر گردیده است. گفتگوی مرا با او می خوانید- حمید حمیدی

حمید حمیدی: با سلام به شما خانم فاضل و سپاس برای پذیرش این گفتگو، اجازه بدهید صحبت را از همین فراخوان شما آغاز کنیم. چرا سنگسار را برگزیده اید؟ آیا در افغانستان پدیده سنگسار زنان زیاد مشاهده میشود؟

نادیه فضل:با درود به شما وسپاس؛ درواقع سنگسار به مفهومی که از قوانین برخواسته از مذهب اسلام میشناسیم،در افغانستان آنچنان وجه عام را هنوز به خود نگرفته است "هنوز" را آگاهانه یادآور میشوم زیرا جمعیتی که اکنون برای ما فقط بدبختی آورده اند و آنهم، همه زیر نام دین و مذهب میتوان ترویج این وحشت را نیز انتظار برد؛ ولی زنان هموطن من با جنبه ی دیگر این وحشت نامیمون در تمام مسیر زندگی ایشان قدم به قدم رفته اند وگریسته اند. و یعنی سنگسارمتداوم لفظی در اجتماع وخانواده .

به باور من کنش های گوناگونی که تا حال وممکن هم در آینده، دست و پاگیر زنان وخواهران من هست وشاید هم باقی بماند ،همه را میتوان زیر همین واژه یعنی" سنگسار" آورد؛ زیرا زنان از دیر ها تا هنوز درد وجراحت زیادی را، از توهین های مکرر،از اهانت شدن های متداوم واعمال خشونت وزجر در خانواده،دراجتماع وسرانجام در تمام زندگی تابا اتهام بستن ها،تنبیه بدنی وحتی کشته شدن ، اینها همه را متحمل شده اند و همه ی اینگونه شقاوت ها خود نوعی ازاعمال سنگسار است که برزنان تحمیل میشوند واین مظالم حتی جبنه طبعیی به خود گرفته است.

بنابرین مبارزه واندیشه کردن در این راه و براین محور کمتر از آن نخواهد بود که در برابر سنگسار برخیزیم وعمل نماییم در ضمن هدف من در این فراخوان تنها زنان همدیار خودم نیستند،زنان مسلمان کردستان،ایران،ترکیه مصر،لبنان وکشور های عربی وسرزمین های مسلمان دیگرهمه و همه زن هستند وروبرو با این پدیده خشن اجتماعی که با جلوه دادن دینی بدان حتی قانونی و روا هم پنداشته میشود.

ما زنان مسلمان سراسر جهان باید همصدا دربرابر تمام قوانین و احکامی که حق زندگی و انسانی مارا سلب میکند به مبارزه جدی وفراگیر بپردازیم واحدی را حق ندهیم که زیر نام دین و مذهب برما ناروا بدارند.

حمید حمیدی:از سخنان شما اینگونه درک می شود که نابرابری وظلم مسلط بر زنان میهن تان بسیار گسترده ووسیع است، آیا این وضعیت برخواسته از همین سی سال جنگ است ویا در قبل هم مناسباتی بود که نیروی زنان را نادیده می گرفت؟

نادیه فضل:وسعت اعمال خشونت برزنان ما واقعأ دردانگیز است .در افغانستان معجونی از اوامر دینی ،خرافات،سنت،رابطه های اجتماعی وفرهنگی همه و همه کنار هم تأثیر گذاربرروند زندگی زنان ماست. از آنجا که با تأسف آمار بیسوادی نیز در افغانستان به ویژه در جامعه ی زنان ما خیلی بالاست بناءَ به بسیار سادگی میشود از احساس آنان به خصوص از باور های آنان استفاده سوء برد؛ همین هم هست که زنان ما تفاوت های میان مسایلی که از آنان به بسیار آسانی حق زیست انسانی را میگیرد واوامر واقعی دینی را نمیدانند،در ضمن خود زنان نیز با باور به اینکه جنس مظلوم هستند بخشی از زندگی را برخود تنگ میسازند،شما در کمتر سخنرانی ونوشته ی هموطنان ما میابید که نگویند و ننویسند "زنان مظلوم افغانستان" من همیشه از خودم پرسیده ام چرا مظلوم؟

اول خود همین" مظلوم"خطاب کردن به انسان توهین عریان است واز این گونه ها. ویا تلقین زنان به وفاداری خود راه ِ دیگریست در اسیر ساختن زنان. ببینید زنان فقط با پایبندی به همین امر چه از خودگذری های نیست که متقبل نمیشوند وچه درد های نیست که برخود نمی پذیرند واما در نهایت پاداش اینهمه فقط یک عمر ندامت کشیدن است و بس. اینها ومثل این مسایل خیلی زیاد اند که برای زنان ما حلقه وزنجیر شده اند.

در پاسخ به سوال شما؛ رفتن بسوی قرون وسطی مسلمأ یکی از پیامد های سی سال جنگ در افغانستان است ولی مصایب زنان افغانستان نتیجه ی سی سال جنگ به هیچ وجهه نمیتواند باشد، چنانچه درکل تمامیی مصیبت های که دامن گیر مردم ماست. در کشور ما جمعی بسیار کوچک ، محدودی ومعدودی از تمامیی وجوه خوش زندگی برخوردار بودند، ولی کابل ومراکز چند شهر بزرگ افغانستان هیچگاهی مثال کل افغانستان نیستند.

عوامل زیادی در این ناگواری ها اثرگذار بوده است که یکی آنهم فقرفراگیر در افغانستان است، فقر دلیلی بوده که مردان و زنان ما دسترسی به ابتدایی ترین امکانات زندگی نداشته اند وسیطره ی ملا وملاچه ها هم در وطن ما دور از دقت نباید بماند ، مصیبت حکمروایی ملا در افغانستان یکی دیگراز دلایل نرفتن جوانان ما به مکتب بوده است، دوری از تعلیم و سواد انسان را وادار میسازد که بدوی بیاندیشد ودر محدوده های روستا وتفکر روستایی وقبیله یی هم باقی بماند بناء میتوان گفت که مصیبت حاکم بر زندگی زنان ما خیلی پیش تر از این سی سال جنگ پیشینه دارد وبسیار هم دردانگیز.

حمید حمیدی: با توجه به سخنان شما پس نگاه برزنان افغانستان هم باید در همین حوزه ها باشد؟ درست است؟

نادیه فضل: دقیقأ؛ در افغانستان نگاه بر زنان را حتی میتوان منحصر به مناطق نیز دانست، ما گوشه هایی داریم که در همان محدوده ی تفکر مذهبی ایشان، احترام نسبی به زنان دارند مخصوصأ وقتی زنان به سن بالاتراز چهل وپنجاه گام میگذرانند وبسوی پیری میروند با احترام ویژه ی با آنها برخورد میشود،ولی همین زنان خود در بسیاری اوقات درد سری میشوند برای خانمهای جوان مخصوصأ عروس های ایشان،بدون اینکه فکر کنند که تحمیل رنج درد برآنان وتحمل همه ناهنجاری ها در گذشته ی آنان در جوانی کمر خودایشان را نیز خمیده است.

همچنان ما مناطقی داریم در جمعیت مردم پشتون ما که حتی تا دم مرگ مرد صورت همسرش را دیده نمیتواند واین بانوان خود هم از نشان دادن صورت ایشان خجالت میکشند ویا وقتی شوهری میمیرد،برادرش حق ازدواج با آن خانم را دارد واجازه نمی دهند که زن از خانواده ی آنان برون شود ،البته با آنکه این رسم تنها در میان هموطنان پشتون ما بیشتر مروج است ولی در جمع ملیت های دیگر هم فراوان دیده شده است.

بنابرین میشود گفت که اگر کلی ببینیم نگاه مرد وخانواده بر زن در افغانستان به گونه ایست که آنها زنان ودختران خانواده را جزء مال ،دارایی وملکیت خویش می پندارند وتا حال هم شدیدأ مروج است که زن بهایی می شود برای پرداخت وام وقرضه مردان ویا هم در بدل جنایت مردان زنان را به عنوان خساره می پردازند وهمچنان در ازدواج ها زنان را "عوض" یا به اصطلاح ما "بدل "می کنند واکثراین قربانی ها دختران زیر سن هستند وحتی کودکان که بعدأ در خانواده ی دوم ایشان در اکثر موارد تا پایان عمر اذیت میشوند و شکنجه تقریبأ روال روزمره گی را در سرنوشت آنان می گیرد ولی فکر میکنم که پرداختن بیشتربراین مشکلات از حوصله این صحبت کوتاه ما بیرون است.

حمید حمیدی: خُب اگر خیلی دور نرویم و بر دوره تاریک طالبان نظری بیافکنیم، تأثیرات مصایب آن روزگار در زندگی امروز زنان افغانستان تا چه حد مشهود ومحسوس است؟

نادیه فضل:به باور من شماری از طالبان فقط لباس عوض کرده اند ودر تبانی با روشنفکرنماهای ما در اصل نه تنها زندگی را بر زنان زندان ساخته اند بلکه برای مردان ما نیز زندگی را به جهنم محض مبدل نموده اند، بنابرین طالبان در صحنه سیاسی افغانستان وجود نامریی ولی بسیار جهت دهنده ی دارند.

تنها اگر به زحمات شبانه روزی رییس جمهور کرزی در سالهای اخیر درترغیب غربی ها برای مباحثه ومذاکره با طالبان وبه قول خودایشان " طالبان میانه رو" توجه کنیم و سیر قهقرایی ایکه سیاست در افغانستان می پیماید، بدون شک اثباتی برحضور طالبان در افغانستان می باشد.

این نوع حضور دایمی مسلمأ در زندگی زنان تأثیرات سوء زیادی از خود به جا میگذارد، تا حال از کشته شدن زنان فعال سیاسی تا شکنجه ی روانی زنان با کشتن مردان خانواده های آنان وپسران ایشان همه و همه را شاهد هستیم،دولت اما بازهم زار زار فریاد میکشد"طالبان میانه رو..."

حمید حمیدی: میتوانید برای نمونه به مواردی اشاره کنید:

نادیه فضل:آخرین قتل نامردانه وزبونانه ی یک بانوی فعال ویک مادر" خانم اچکزی" خود نمادی از تاریک اندیشی وزبون پروری نیست چیست؟ وبعد ناله و زاری برای کشانیدن طالبان به میز مذاکره ...

ویا تیزاب پاشی سال گذشته بر صورت دخترکان بیگناه مکتب در ولایت قندهار خود زبان گویای آنست که ما با چگونه فاجعه ی درگیر هستیم وباز هم تلاش دولت در همکاری با جنایتکاران.

ویا اینکه یک وزیر تحصیل کرده ودر گذشته روشنفکر افغانستان، برای جلب توجه مذهب فروشان حتی باری ادعا کرد که گویا" در خانه اش پنج دانه جای نماز داشته است " من ندانستم که شمار داشتن جای نماز در روشن شدن ارزش انسان بودن چه نقشی خواهد داشت ودر ضمن شما به گونه ی از فرهنگ دو رویی و حتی چندین شخصیتی مواجه میشوید اینها همه بدون تردید در تار شدن زندگی زنان خیلی تأثیر گذار است ومسلمأ طالبان و حضور طالبان در ساختار دولت افغانستان با چنین کنش هایی به سادگی روشن است وبعد تأثیرگزاری بر روند زندگی زنان را فقط از همین یکی دو مثال میتوان با سادگی دید.

ودر ارتباط اعمال خشونت وجنایت برزنان ناشی از فقر فرهنگی،عوامل تأثیرگذارسنتی،وحضور طالبان و نیروهای عقب گرای دیگر باید بگویم که؛

ما متأسفانه حتی گروه های واقعی وفعال زنان نداریم که جنایات اعمال شده برزنان را بتوانند پیگیری نمایند ،تقبیح نمایند و منسجم بدون توجه به تفاوت های بی مفهوم قومی وزبانی در برابر این مظالم بیاستند،امروز اگر یک زن هموطن در آن گوشه به وسیله ی این درنده خوها قربانی میشود فردا درگوشه ی دیگر درنده ی گلویش را میدرد...

بنابرین ما هنوز هم با طالبان وطالبانیزم درافغانستان درگیر هستیم ودر اینجا زن، مرد وهر زنده جان دیگری درامان نخواهد ماند. ولی وسعت تاریکی در زندگی انسانهای همدیار من فراتر از فاجعه ی طالبان است ما با انواع افراطی گری ها مواجه هستیم،از گروه های مافیایی مذهبی تا ملاچه های بیسواد وجاهل وروابط سنتی بسیار فرسوده ی دیگر،درکنار آن کشیده گی های اجتماعی وقومی همه و همه فقط بر آلام زنان میافزاید ... .
حمید حمیدی: اما در افغانستان حضور زنان در مجلس در مقایسه با کشور های همسایه کم نیست و 25درصد کرسی های مجلس در اختیار زنان می باشد. فکر نمیکنید که این گامی بسوی پیشرفت باشد؟

نادیه فضل:بدون شک داشتن کرسی ها و آنهم با این درصدی ودر مملکتی با ساختار های اجتماعی وسنتی ایکه اکنون افغانستان دارد نه تنها گامی بسوی پیشرفت است بلکه خود پیشرفت است، ولی سوال در اینجاست که آیا این زنان با تلاش وفعالیت خود به این کرسی ها رسیده اند ویا انتصابی اند واگر انتصابی اند چه روابط ومسایل در انتصاب آنان به این کرسی ها نقش داشته اند؟

اول اینکه تلاش برای دیموکرات جلوه دادن دولت افغانستان با مجلسی، با همین گونه جلوه ی بیرونی از جانب کشور های دخیل در موضوع افغانستان ، گامی بود دست کم به تناسب گذشته درخور توجه.

ولی شمار کم این بانوان هستند که واقعأ دلسوزانه برای زنان وهموطنان ایشان فعالیت میکنند امااکثر زنان مجلس وابستگی های حزبی وقومی دارند واین وابستگی ها خود سبب تنگ شدن محدوده کاری آنهاست در ضمن نه تنها در مجلس، بلکه در عرصه های دیگر نیز فعالیت های اینگونه زنان فقط به درد خود ایشان میخورد، برای دیگران هرگز کار ساز نیست.

فکر کنید ما وزارت مسخره ی زنان داریم که به هیچ گوشه ی از مشکلات زنان پرداخته نمیتواند فکر میکنم این "خواهران " فقط برای ارضای خودایشان در این وزارت مصروف اند، به پرونده ی زنان زندانی افغانستان که فقط به جرم سرپیچی از اوامر مردان زندانی اند هیچکدام از این خانم ها رسیدگی نمیکنند فقط اگر قرار باشد که مأموری از سازمان ملل ویا سازمانهای دیگر برای بررسی به چنین مواردی وارد افغانستان شود، یکباره داد وفریاد این خانمها دنیا را میپیچد وپس از چندروزی کاملأ فراموش میشود، فکر میکنم زنان ِ نیمه سیاسی افغانستان نیز از مردان ِ نیمه جان سیاسی افغانستان مزدور شدن و مزدور باقی ماندن را خوب فراگرفته اند وبسیار عالی هم نقش بازی میکنند بنابرین حضور زنان در مجلس افغانستان برای من فقط شکل تزئینی دارد نه واقعأ کارساز.

حمید حمیدی:درارتباط به قانون احوال شخصیه اهل تشیع نظر شما مشخصأ چیست؟

نادیه فضل: حتمأ ازورای رسانه های بیرون مرزی ما متوجه شده اید که دانشمندان واهل نظر هموطن ما از مردم شیعه مذهب افغانستان نیزبا این وقاحت ابراز مخالفت نموده اند ومن نیز در نخستین روز ایکه از این قانون شنیدم درورای نوشته ی انزجارم را ابراز داشتم.

در افغانستان حدود شاید بیش از هزار نفر نباشد که راه تجارت دینی را ودرآمد سرسام آوری از این بابت را خوب آشنا شده اند وهمین چندتا مردگونه ها با وقاحت های گوناگون ایشان فقط آبرویی برای هیچ انسانی از وطن من در سطح جهان نمانده اند، اینها همه ی روابط را وجهه دینی میدهن ،در حالیکه اعتقاد من اینست که دین وقداست مذهب باید در سینه ها پاک بماند نه درقفسه های مغازه های این ملا ها.

من جانب دار یک حکومت "سیکولار" یعنی طرفدار جدیی جدایی دین از سیاست هستم، زیرا دولت دینی مجبور است قواعد مذهبی را رعایت و عملی نماید مثلأ طرح و تصویب قوانینی مثل همین رسوایی چندروز پیش به نام قانون احوال شخصیه اهل تشیع.

زیرا حضور ملا های تنگ نظر در عرصه سیاسی زمینه ساز ده ها رسوایی دیگر از این قبیل میشود واین واپس گرایان با طرح چنین قوانینی حتی جرأت تجاوز بر بستر خواب آدم ها را نیز دریغ نمیکنند وصفای عشق ومحبت را به بگو مگو ها دینی مبدل میکنند.

برزنان افغانستان از ده ها سال مردان تجاوز کرده اند درصدی ازدواج های اجباری در افغانستان کم نیست یعنی اینکه این زن ها به اجبار با مردان بیگانه نکاح میشوند تمام عمر مورد تجاوز قرار میگیرند وسکوت مرگباری در تمام زندگی آنان را زیر نام حفظ ننگ و نام خانواده همراه میماند، در افغانستان زنان کجا جرأت دارند به این مرد نماها "نه" بگویند واگر "نه" بگویند در همان نیمه شب ویا لحظه ایکه غریزه ی شهوانی مردنما طغیان میکند آیا پیش آقای وکیل مدافع اسلام "محسنی قندهاری " باید رفت وباررسوایی را جلو وی انداخت؟ برای من طرح این قانون جنایت است وآنهاییکه از چنین قوانین خصمانه در برابر زنان دفاع میکنند زیر هر نام ونشانی که باشد جانی وخیانت پیشه یی بیش نیستند .

حمید حمیدی:با آنکه رییس جمهور افغانستان پس از فشار های جامعه ی جهانی اعلام نمود که در این قانون تجدید نظر خواهند کرد، باردیگر از سوی مقامات افغانستانی(احتمالأ ریاست مجلس) اعلام گردید هیچ کس این قانون را نمیتواند تغییر بدهد، فکر میکنید که آیا واقعأ ریاست جمهور تا این حد هم صلاحیت نخواهد داشت؟

نادیه فضل: ببینید، اول اینکه خودش تهوع آور است که رییس جمهور یک کشور ناخوانده امضاء میکند که من در این ادعا تردید دارم، کسی که برای دوباره آوردن طالبان از هیچ تلاشی حذر نمیکند برایش حقوق انسان هم اهمیتی ندارد ولی سخنان آقای محسنی در جاهایی به جاست، به طور مثال: در قانون اساسی افغانستان، این کشور رسمأ اسلامی خوانده شده است؛ بنابرین قوانین شرعی را بدون چون و چرا میتوان در این کشور جاری ساخت، من در همان اول در طرح پیشنویس مخالفتم را هم در یک نوشته ی و هم در اجلاسی که در آلمان به همین مناسبت در شهر "گیسن"برگزار شده بود اعلام داشتم.

هراس من هم در همین نکته بود که ملا هایی از وجود چنین ماده ای در قانون اساسی افغانستان می توانند به سادگی سوء استفاده نمایند.ولی آقای محسنی وهمراهان ایشان تمام قانون را فکر میکنم نخوانده اند ،در قانون اساسی افغانستان ماده هفتم به صراحت آمده است که : "دولت منشور ملل متحد،معاهدات بین الدول ،میثاق های بین المللی که افغانستان به آن ملحق شده است واعلامیه جهانی حقوق بشررا رعایت میکند." اما آقایان مذهب فروش افغانستان فراموش میکنند که سلب حقوق زنان نقض صریح حقوق بشر است.

یا در ماده بیست و دوم میخوانیم: "هرنوع تبعیض وامتیاز میان اتباع افغانستان ممنوعست." با آنکه من با استفاده واژه ی اتباع در قانون شدیدأ مخالفم وپیشنهاد من در آن هنگام هم تبدیل این کلمه به "شهروند"بود ولی صرف نظر از این؛سوال در اینجاست که با قوانین تبعیض آمیز شرعی در برابر زنان دولت افغانستان با توجه به همین ماده چگونه برخورد می نماید؟

در بند دوم ماده بیست و چهارم قانون اساسی افغانستان تذکر رفته است که: "آزادی وکرامت انسان از تعرض مصؤن است."

با تجویز قانونی تجاوز برزنان، با مجاز دانستن مردان درایجاد ممانعت بر زنان ایشان وموارد دیگر ما تعرض صریح بر حریم زندگی انسانی زنان را با مجوز قانونی میبینیم که با قانون اساسی افغانستان در تضاد مستقیم قرار میگیرد.

سرانجام به باور من ملا های مثل محسنی قندهاری فقط از کم سوادی شهروندان افغانستان سوء استفاده نموده وتلاش بر ادامه حیات طفیلی ایشان را مینمایند همین... ورییس جمهور کرزی هم که برای جلب توجه چند تا از این دین فروشان و با توجه بر اینکه قانون احوال شخصیه اهل تشیع را به دقت توجه نکرده اند، مطمئینأ از مواد مهم دیگر قانون اساسی کشورش هم شاید آگاهی ندارند که من برای ایشان خیلی متأسفم.

حمید حمیدی : اجازه می خواهم از شما سپاسگزاری نمایم،و با امید به تحقق برابر حقوقی زنان با مردان در سراسر جهان،گفتگو را به پایان برسانم.

نادیه فضل:منهم از شما سپاسگذارم واز انجمن ها و اتحادیه های بانوان ایرانی که با اعلامیه صریحی با ما همراهی وهمصدایی ایشان را اعلام داشته اند؛امیدوارم با هم بتوانیم روزی در کشور های خودمان برابری و زندگی انسانی را تجربه کنیم ودیگر در پاداش به خیانت های مردان زمامداردر مهین های مان ، ما درد بی آبرویی نکشیم.

برای دوستان عزیزم

چکامه ی شبرنگ

یک شاخه عاشقانه ی گلرنگ می شوم

منظومه ی نوا و نی و چنگ می شوم

می چینم از کناره ی رود ستاره بار

یاد ترا،صفا وصدف رنگ می شوم

پر می کشم به سوی بهشت خیال تو

با خویش و با خدای تو در جنگ می شوم

مثل قناری ای شکسته بال و پرِ آسمان دور

در حسرت نگاه تو دلتنگ می شوم

در لحظه های تلخ صبوری و بی تویی

می ریزم و چکامه ی شبرنگ می شوم

می بارم از نگاه غم انگیز آسمان

برگور خوابهای خودم سنگ می شوم

.................................................................................

حسرت

دل به راهش فرش کردم، برگ گلهایش ندید

باغ گل بـودم کـنارش، از تـنـم بـرگی نچیـد

درحریرگیسوی خورشید پهنای چمن

صادق آیینه راچـیـدم پـای کاج و بید

یک سبدگلبرگ زیبای غزل های سحر

دامنم پربود ازرویای گلهای سپید

مثل شامی بعد باران، آشنا، ابریشمین

مثل یک منظومه بودم رنگ زیبای امید

برگ گلهایم ندید، عطر غزلهایم نچید

آتشم زد مثل سیگاری به لب، دودم کشید

............................................................................

خلوص یک دل

برف،برف،برف نازنین زدورهابیا،ببار،ببار،ببار

از کرانه های بیکران، روی گیسوان من بیا، ببار

کوه،رودودره رابپوش برف ناز!یخ ببندوره ببند

تا گلوله و تفنگ بی صدا شوند، ببار، ببار، ببار

من دلم گرفته از بهار، از تمام لحظه های گرم

برف نازنین ببار وقطره قطره درد های من شمار

در بهار بود که سقف خانه، شیشه ها سیه شدند و سوختند

برف، برف، برف، برف، درد سینه ی مرا به جسم باغها بکار

بگو که رویش دوباره شان، نوید جنگ دیگر است

سبز می شود درخت؛ زندگی زکوچه ها می کند فرار

لای برگ های شاخه ها دو باره لانه می کند تفنگ

متن باغ می شود پر از شقاوت وغبارو انفجار

کودکان ذغال و درگران* کوره های جنگ می شوند

روستا و شهر زیر سایه های شوم درد و انتحار

برف! آیت سکوت میله ی تفنگ و شعله های جنگ

روی مژه های چشم های غم کشیده ام ببار، ببار

*درگران ـ آتش افروز، در زبان روزمره فارسی در افغانستان

................................................................................................

سیاه وسفید

شمالک سردی ابریشم گیسوانم را پیمود

وتا رگان یخ بسته ام، راه رفت

شمالک سردی که تصویری از ثانیه های رفته ی مرا، با خود داشت

شمالک سردی که از ابریشم گیسوان من جاری شد

دستانم پراز کلمات سیاه وسفید

هق هق یک سکوت را مینگاشت

وچشمانم پنجره های سرما خورده وتنهای از همیشه دلگیر

برای یک لبخندِ صمیمانه ی عاشق

آیینه ی بودند، در برابر شبهای پر از بهانه های سرایش سطری غزل

بیتی   عاشقانه

وشعری به یاد قلبی که در زیباییی عشق، گلخانه داشت.

چشمانم آیینه های درگیرِ لحظه های وسوسه وامید...

شمالک سردی در ابریشم گیسوان سیاه من، راه میرفت

ومن به یاد تمام رفته ها حسرت میچیدم

من، در کنار تنهایی وپهلوی دلتنگی ام

در کنار تنهایی ام که صبح ها با من از خانه به بیرون میرفت

ودلتنگی که شب با من و تنهایی ام همراه میشد

ودر بسترم درهمآغوشیی گلبرگهای یخ بسته وسکوت

آبستن اندُهان من میشد

ومن به زخم هایی مرهم میگذاشتم

که از ساده گی های خودم، پوست نازکم را میازُرد...

شمالک سردی ازابریشم گیسوان سیاهم

ویادهای زندگی  از چشمانم

ازپنجره های سرما خورده و تنهای از همیشه دلگیر...

قطره

قطره

قطره  میچکید

...............................................................................

باغ سبز جانم

در باغ سبز جانم یادت چه ماجرا بود

آنشب که آسمانم زیبای روشنا بود

یک اشتیاق شیرین ره برد تا رگانم

در مشرق طلوع، دل  گلخانه ی خدا بود

من بودم و جنون ِ پرواز تا خطر ها

در عاشقانه هایم، دل ماه ِ پیشوا بود

در فصل زاد روز نیلوفر و شقایق

عطر حریر باران در کوچه ها رها بود

قسمت که بی تویی را روی جبین من کاشت

آنشب صفای دست نورینیِ از دعا بود

مثل درخت و دریا در اقتدای مهتاب

یاد و خیال نازت فردوس کبریا بود

یک بوسه از زبانت، آتش زبازوانت

چیدم شبی که یادت گلگشت آشنا بود

از زهر خوردن سقراط حکیم تا زهر خوراندن مدعیان دین!

نویسنده: ناديه فضل

2009

از زهر خوردن سقراط حکیم تا زهر خوراندن مدعیان دین!

تیزاب پاشی برصورت دختران قندهاردر نوامبر سال 2008 میلادی ومسموم نمودن دوشیزه گان ولایت های پروان و کاپیسا در چند روز گذشته ی سال روان میلادی مرا به یاد پدر علم فلسفه "سقراط" که در سده ی پنجم قبل از میلاد می زیست انداخت که؛

ناآگاهی مردمان عصرش از اهمیت قانون و همچنان تأکید خودش بریک زندگی قانونمند ویراناگذیر به نوشیدن زهر نمود .

مدعیان دین در کشور ما با گسترش دامنه ی وحشت واغتشاش ،پاشیدن تیزاب و خوراندن زهر به دختران دانش آموز و تعمیل خشونت سیمای عریان بی خردی و مسوولیت ناپذیری اجتماعی را به نمایش میگذارند.

 زنان و دختران افغانستان  نخستین شکارها در پنجه های هیولای جهالت و در امتداد درگیری های روانی شماری از به اصطلاح متولیان دین ،مذهب و وابستگان گروه های مافیایی مواد مخدراند.

  مسموم سازی دوشیزه های دانش آموز در ولایت های پروان و کاپیسا  در چندروز گذشته تصویردیگری از شقاوت قرون اوسطی یی  را میدهد که درهیچ کتاب و قفسه ی آنرا نمیتوان یافت .

زمانی که بر صورت دوشیزه های معصوم و عفیف ولایت قندهار دست جنایت از پاشیدن تیزاب دریغ ننمود نخستین گامهای رفتن به عمق فاجعه را به صراحت میشد حس نمود و این بار با مسموم سازی دانش آموزان مکاتب، جنایت با چهره ی دیگری ظاهر شد.

سوال در اینجاست که: آیا ایجاد فضای مغشوش در افغانستان طرحیست از جانب کشور های غربی و حامیان دولت طالب گرای کرزی ؟ یا منجلاب سیه اندیشی های برخاسته از کهنه ترین و فرسوده ترین رابطه های سنتی، آنقدر عمیق است که حتی پدیده های مثل ناموس داری و غیرت را در کشور نیز کاملأ محونموده است.

اگر به تاریخ سالهای نه چندان دور افغانستان دقت نماییم و پیکره های خاک آلود رابطه های به اصطلاح غرور ساز را دستی بکشیم،بدون تردید متوجه خواهیم شد که؛ تقلب و سازش درشت ترین عناوین را زیر نام افتخارات ملی  برای مردم این کشور در  برگهایی از تاریخ درج نموده و ورقه های موهومی  را در هاله ی بنام تاریخ خلق نموده است.

 همچنان پدیده های به اصطلاح "غرور ملی" و"غیرت" نیز در محدوده ی خواستهای سیاسی شماری مطرح میگردد و به گونه ی پاشیدن خاکی میشود در چشم مردم.

  در نهایت با ضعیف  ترین باد این کاخ ساخته و پرداخته ی تفکرات پوسیده فرومی پاشد ، چنانچه و ضاحت این ادعا را  در برخورد به اصطلاح" مردان؟" این کشور در برابر دختران و کودکان معصوم به سادگی میتوان دید.

تجاوز بر کودکان ،سربریدن نوجوانان،تجاوز بر ناموس هموطن خویش اینها را با کدام توجیهی زیر پرده ی اصطلاحاتی مثل" ناموس داری" و"غیرت افغانی" خویش پنهان میدارند؟

 شعله های دانش ستیزی به اصطلاح متولیان دین با تکفیر دگر اندیشان و آتش زدن روح جامعه   فروننشسته و اکنون ارضای غریزه های قدرت طلبی و زیست طفیلی خویش رادر  اِعمال خشونت بر دختران وزنان به دست میاورند؟

در سالهای پس از شقاوت طالب ها و گروه های بنیاد گرای افراطی ،با وجود محدودیت های بسیار زنان افغانستان توانسته اند با حضور متبارز خویش در اجتماع همچنان سهمی در امور سیاسی این کشور داشته باشند.

هرچند کار وفعالیت زنان در افغانستان تا اکنون آنچنانیکه لازم است شکل نگرفته و تنظیم نیافته است ولی با آنهم حضور زنان در عرصه های گوناگون سیاسی ـ اجتماعی و فهم زنان در امور، هراس وَ وهمِ تلخی را در رگ و روان بنیادگرایان ایجاد و خلق نموده است که سبب واکنش های شدید آنان، آنهم به شنیع ترین و بدترین وجه ممکن آن گردیده است.

اما این اعجوبه های تاریخ  با پاشیدن تیزاب به صورت دختران مکاتب و یا مسموم سازی آنان چه هدفی را دنبال مینمایند؟

پاسخ روشن است در پیامد چنین  کنش های شقاوت آمیز،بازهم گسترش وعمق گیری جهالت وحشتباری را میتوان دید.

"طالبان میانه رو" به قول رییس جمهور افغانستان و بنیاد گرایان افراطی همسنگر رییس جمهور براین امر کاملأ واقف اند که با جلو گیری از گسترش مدنیت و تعلیم به ویژه در اجتماع زنان افغانستان، راه  دوام عمر طفیلی آنان همچنان طویل باقی میماند.

زمامداران نفـَس وجان مردم افغانستان، با تلاش های گوناگون پرده ی ضخیمی برجنایات این عَلـَم برداران  خون آشام تباهی و سیاهی افگنده ، زیر نام "میانه رو" ، "جنگجو" و القابی شبیه به اینها،  حضور آنان را در عرصه سیاسی ودر سطح جهانی همچنان خواهان اند.

با آنکه به قول نویسنده ی امریکایی "بنیامین فرانکلین" دشمن کوچک وجود ندارد! ولی در افغانستان جنایت کاران نیز دسته بندی شده وبا میانه روساختن آنان عرصه ی سیاست ودولت داری را  بر روی آنان باز نگه میدارند.

چگونه در سرزمین بزرگان دانش و مدنیت مثل ابو علی سینای بلخی ، مولانای جلال الدین محمد  بلخی ،رابعه بلخی ،جامی ،ابونصر فارابی ، وامروزی ها لیلا صراحت روشنی ، واصف باختری ،قهار عاصی،لطیف ناظمی،کاظم کاظمی  ودانشمندان بسیاردیگر

گستره ی جنایت و شقاوت تا بی نهایت رسوایی ادامه میابد؟

اشکال در چه است؟

آیا اینهمه درد و بی آبرویی بنام های گونه گون و پیروی از اندیشه ها و تفکرات کهنه و فرسوده تنها عامل اینهمه بدبختی در افغانستان است که به اصطلاح" مردان؟" این کشور حتی ظلم و جنایت بر ناموس خودی را نیز جزء از مباهات و افتخار" مرد؟" بودن خویش می پندارند و با مشت زدن بر دهان زنان ،خواهران و مادران خویش تـَوَهُم  به اصطلاح "مرد؟" بودن خویش را تثبیت میکنند و یا اصل و پدیده "غیرت ومردانگی ؟"وهیا هوی ناموس داری در افغانستان فقط برای مردم فریبی استفاده میشد و هیچگونه  نشانه ی از آن را نه داشته اند و نه هم دیده اند؟

درضمن چرا مردم عوام افغانستان به این سادگی به قهقرای باور های مجهول کشاینده شده و مورد سوء استفاده های سمتی ،منطقه یی و پدیده های دیگر واقع میشوند؟

 با توجه به ارقام و آمار بالای  بیسوادی در افغانستان، نبود منابع روشنگر و دست نداشتن به آگاهی لازم یکی از زمینه ها برای گسترش کهنه گرایی واستفاده ی سوء از آنهاست.

از همه  وَ هم انگیز تر  باور های شبه دینی و مذهبی که آمیزیشیست از خرافات ،رابطه های سنتی ،قومی ،قبیله یی ،منطقه یی واقوال کمتر واقعی دینی ، یکی دیگراز زمینه هایی  دستبرد بر داشته های مردم وسوء استفاده از باور ها واعتقادات راستین مذهبی عوام است.

 در نهایت این عوامل و انگیزه های مسبب چنین عوامل، دلیل بر  تکامل تحجراندیشی در میان انبوهی از مردم میگردد که نا خود آگاه در گودال این مصیبت ها فنا میشوند.

با آنکه اصل های غیرت مداری و انسان پروری در جامعه گنگ و کم رنگ میشوند این جنایتکاران با تلاش برچهره نمایی به اصطلاح "مردانه؟ و مسلمان؟" در درون و برون از مرز های افغانستان به "غیرت فروشی" پناه میبرند با آنکه خود نیز میدانند که این متاع کهنه خریداری نیز ندارد.

 با آنهم قتل ناموسی ، زهر پاشی در مکاتب و نیز تیزاب پاشیدن بر صورت دختران و تجاوز بر کودکان را شاید روکشی بدانند برای دغدغه ها ووسوسه های روحی و روانی خویش که باتوجه به پیروی  عاری ازخـِرَد آنان از دیدگاه های تاریک  رهبران ایشان پدیده ی نیست دور از انتظار.

سقراط حکیم بنابر نادانی مردمان زمانه اش از اهمیت قانون جام زهر را عاقلانه نوشید.

اجاره داران دین در کشور ما فضاء را چنان آلوده و ننگین ساخته اند که دریغم میاید برای نجات از این ننگ، نوشیدن جام زهری را به آنها توصیه کنم.

امید من برای رهایی از گرداب جهالت و پنجه های خونین هیولای شقاوت تحجرگرایی، به آگاهی و انسجام آن دوشیزه گان و بانوان هموطنم و آن انسانهایست که به این بیت شیخ الاجل سعدی بزرگ معتقداند...

                       گرت از دست برآید دهنی شیرین کن

                        مردی آن نیست که مشتی بزنی بر دهنی !

قتل ناموسی جنایت هولناکی در درازای سده ها

نادیه فضل

 ۱۳۸۸ پنج شنبه ۵ قوس 7  

برای تحلیل دقیق این مشکل با آنکه نیاز به پژوهش وکار متداوم است، ولی چنین روز های ویژه یعنی تجلیل و یاد بوداز قربانیان ورفتگان هم جنس مان در سالهای اخیر ، خود زمینه ی خوبیست برای دوباره مکث کردن ویکبار دیگر توجه نمودن به چرا های زیادی.

قتل ناموسی به عنوان مدهش ترین جنایت بشری و آنهم در سده بیست ویکم ، هیچگاهی نمیتواند توجیهی باشد مبتنی بر ارزش های معینی در جوامع انسانی.اماپیش از اینکه به اصل موضوع بپردازم ، نگاهی کوتاهی دارم به پدیده ی ناموس وارتباط آن به زن ودختر یک خانواده.

در فرهنگ های فارسی ناموس به  شرف ، آبروو عِصمت معنی شده است.اما اینکه این صفات در چه مواردی میتواند دقیقاً مورد  استفاده  داشته باشند،در اجتماعات بشری امروز تا حدی متفاوت از هم دیده میشود . به این مفهوم که شرف ، آبرو و عِصمت در کشور های اروپایی منحصر به  "فرد"  شناخته میشود و این خود "فرد"  است که ارتباط مستقیم با این صفات میداشته باشد.به این مفهوم که شخص  خود مسوول حفظ این صفت ، آنهم در محدوده ی فردی خودش میباشد.

بنابرین در این کشور ها "فرد"  با کنش و روش خویش در هیچ ارتباطی زیان رسان به نام  اعضای خانواده واقارب دیگر در اجتماع نمیباشد .افزون براین داشتن صفات ای که در درخشش خوب شخصیت فرد در اجتماع مؤثر باشد، هیچگاهی منحصر به جنسیت نمیباشد .

اما برخلاف کشور های غربی، در جوامع شرقی به ویژه در افغانستان  صفاتی مثل آبرو ، شرف و عصمت بیشتر به روش وبرخورد زنان خانواده ها نسبت داده میشودوانگار این زنان اند که  به صورت مشخص مسوول حفاظت این ویژه گی ها بوده وگویا عزت خانواده فقط به کردار   آنان تعلق دارد.

در نهایت آن  زنان اند که از پوشیدن لباس تا طرز راه رفتن شان  را جامعه مرد سالار معین میکند وآنچه که به طعم زور گویان برابر نشد، دلیل بدون تردید مرگ زنان و دختران میشود.

بنابرین ناموس در کشور های مشرق ، به ویژه در کشور ما ربط مستقیم به زنان داشته و مردان به عنوان مالکین  زنان  حق مسلم بر زندگی آنان داشته و در صورت لزوم هم کشتن زنان جرمی پنداشته نمیشود.

با آنکه قتل های ناموسی را به هیچ عنوانی نمیتوان با احکام مذهبی ربط داد، ولی این پدیده ی مدهش وجنایت وانواع شقاوت های دیگر در برابر زنان، در افغانستان وبیرون از مرز های کشور ما  به شدت پررنگ است.

  بنابر گزارش سازمان ملل یکی از جلوه های خشن خشونت که منجر به قتل زنان میشود ، همین کشتن زنان زیر نام ناموس میباشد وهر سال پنج هزار  زن ودختر میان سنین 15 تا 44 سال قربانی این جنایت میشوند وبدون تردید هموطنان زیاد از ما نیز شامل این ارقام اند.

درضمن آمار انتشار نیافته و پنهان قربانیان  جنایت قتل ناموسی به قول اتحادیه مدافع حقوق زنان  ( "تر دفم" )   شاید به صد هزار انسان در سال  برسدومسلمأ با توجه به ساختار های اجتماعی افغانستان،صدها زن همدیار ما همچنان قربانیانی اند که صدای ایشان  به کسی نمیرسد.

اما چه زمانی  قتل ناموسی در میان مردم افغانستان  را ، مرتکبین ویاران آنان مؤجه میخوانند؟

* گرفتن زندگی زنان واعمال خشونت زیر نام ناموس وعزت در میهن ما زمانی مسلم شناخته میشود که زن ودختر خانواده ، یعنی دارایی بلاقید و شرط مردان خانواده ، نیاز به زندگی و حق نفس کشیدن خودرا نمایان سازند. به این مفهوم که ازقبول پیوند یا  ازدواج  اجباری امتناع کنند.

*  آرزوی تحصیل داشته وبرخلاف اوامر مردان خانواده وقواعد خانوادگی عمل کنند.

 در اجتماع روش وبرخوردی داشته باشند که مناسب حال ومیل خانواده ی آنان نباشد.

*  درخواست طلاق از همسران ایشان را بنمایند و در مواردی حتی طرز لباس پوشیدن زن ودختر و نیازمندی های کاملأ منطقی وانسانی اش سبب مرگ وبربادی وی میگردد.

* نه تنها این موارد بلکه؛  حتی شایعه و گمان نیز دلیل میشود تا مرد خانواده بصورت بسیار وحشیانه و فجیع جان زن ودختر خانواده ی خویش را بگیرد که مثال های بسیار زیادی حتی در آلمان که ما هستیم در میان هموطنان ما  دیده میشود.

زیرا رفتار خلاف  معیار هایی که قواعد و قوانین خانواده را میسازد ، خود دلیل آن میشود که مرد به عنوان مالک زندگی زن ، خودرا مستحق به قتل وی میشمارد وبدون کوچکترین تأملی دست به تیغ وتبر میبرد.

باآنکه افغانستان مدنیت شهرنشینی را در تمامیی نقاطش هیچگاهی همزمان تجربه نکرده است، ولی در ادامه سی سال اخیر زوال فرهنگی ـ اجتماعی کشنده ایرا را تجربه کرده است . بنابرین برعلاوه ی دیگر مصایب روابط وقواعد خانواده گی وسنت های آمیخته با خرافات شدیدأ و در تمامیی ساختار های بیرونی اجتماع اثرگذارگردیده  است، قواعدی که فقط برای مرد تمامیی حقوق را قایل است و زن فقط مسوول حفظ آبروی مرد وآنچه که در خانواده ها بنام شرف وحیثیت به رسمیت شناخته شده است ، می باشد.

تا اکنون دست کم من بر نخورده ام به اینکه مردی هم مسوول نگهداشت آبروی خانواده شناخته شود ورفتار وی در اجتماع مورد سوال باشد.

* بنابرین در کل قواعدی ایکه معیار های حیثیتی را در یک خانواده ی مسلمان افغانستان میسازد بیشتر از همه به جسم زن خلاصه میشود، یعنی یک دختر باکره توانسته است ، شرافت و حیثیت خانواده اشرا محفوظ نگه دارد.

*  افزون براین طهارت وپاکیزه گی یک زن از وجه قرابت جنسی با مرد سنجیده میشود وبا دریغ بار ها اتفاق افتاده است که زنان فقط با اتهام نزدیکی با مرد دیگر، جان خودرا از دست داده اند که بدون شک مثال های زیادی را حتی در نزدیکی های هرکدام مان دیده ایم وشنیده ایم.

در چنین وضعیتی مرد که خودرا مستحق گرفتن جان زن میپندارد، در دفاع از حیثیت وآبروی خود و خانواده ی خود دست به جنایت قتل میزند .

* به این شکل، در حفاظت  از قوانین پوسیده ومعیار های کهنه ی خانواده گی وعشیره یی  ،برای وقاحت عمل خود  توجیه دفاعی را عنوان میکند.

 این چنین افراد با دریغ از حمایت قانونی نیز در کشور های خود ایشان مثل سرزمین ما افغانستان برخوردار اند.

*با توجه به اینکه یکی دیگر از وجوه خدشه دار شدن حیثیت خانواده در رفتار زنان ودختران سنجیده میشود، یعنی زن ودختر مؤظف است تا تمامیی کنش ها واعمال خودرا منوط به آبروی خانواده دانسته و در سطح  همان قاعده ها هم نیازمندی های خودرا محدود نماید. در غیر آن، پایان بخشیدن به زندگی وی از جانب اعضای خانواده ، حتی از جانب مادران در همدستی با مردان خانواده طرح ریزی میشود.

* اما کشتن دختران خانواده در همین جا هم خلاصه نمیشود ، بلکه حتی اقارب مذکر دختر ودوستان مذکر خانواده نیز در کشتن زن شریک میشوند و در اعمال این جنایت با مباهات برخورد میکنند.

یکی از عوامل  دیگر گسترش دامنه ی جنایت قتل ناموسی در افغانستان  ، محدودیت های فهم جامعه  ازعلوم دینی است . اکثر هر آنچه را  که در اصل برخاسته از سنت های بسیار فرسوده میباشد با مذهب ودین یکی می گیرند. چنانکه مظفر همسر نسیمه زن جوانی از افغانستان ، پس از اینکه همسرش را در ماه جولای امسال در شهر مونشن آلمان  به قتل رساند ، در برابر روزنامه ی" بیلد " ادعا نمود که گویا اسلام این حق را به وی داده است.از نسیمه یک دختر سه ساله بر جا مانده است.

عوامل قتل ناموسی

ساختار اجتماعی ، روابط و معیار های سنتی بخشی از عواملیست که سبب قانونیت بخشیدن به جنایت قتل ناموسی میگردد.

* همچنان نقش جنسیت در اجتماع ، یعنی مرد به عنوان فرد حاکم و مقتدر وزن به عنوان فرمانبردار و به اصطلاح ضعیفه دلیل  دیگر ارتکاب به قتل ناموسی میشود، به این مفهوم که از زمانه ها پذیرفته شده است که زن باییست در چهار دیوار محکوم بماند و آنچه را که برایش اندرز داده  شده است گرامی بدارد.یعنی انسانی  حرف شنو، محتاط، و بدون آرزو و تمنا باشد.

* برای زنان  جوان احترام به خانواده ی شوهر فرض است حتی اگر با تلخ ترین وجه بی احترامی در برابرش صورت گیرد.

* زن مسلمان افغانستان باید کوهی از تحمل باشد وچیزی بنام قسمت را از اول بپذیرد.

* در کنار اینهمه  وطن ما ، افزون بر اینکه زن مسلمان بودن یکی از وجوه تفاوت های وی با انسانهای دیگر شناخته میشود ، مقوله ی دیگری بنام زن افغان بودن نیز اضافه میشود.

آنچه که ویرا از دیگران متمایز میسازد ، بنابرین این زن مؤظف است با احترام به همین عقاید و فرامین پوسیده ی اجتماعی تمامیی آرزو هایش را نابود کند و در سطح همان خواسته ها کاهش دهد که برایش از قبل تعین شده است.نپذیرفتن این معیار های یکی از دلایل مسلم قتل وی شمرده میشود.یعنی عرف وروابط قبیله ی پدر سالاریکی دیگر از عوامل  قتل ناموسی است .

به این مفهوم که  نه تنها ازدواج اجباری دختران خانواده بلکه امتناع از ازدواج زنان بیوه نیز با برادران شوهرویا وابستگان شوهر دلیل دیگری برای قتل زن بوده است.

طور نمونه میشود از کشته شدن زن جوان نذیره در برلین یادنمود.

قتل دلخراش این زن که در سال 2001 اتفاق افتاد ،این بود که پس از مرگ همسرش دربیماری سرطان، خواست خانواده افغان اواین بود که او با برادر شوهرش پادشاه که متأهل هم  بود ازدواج کند.

ولی این زن که مادر چهار فرزند میان دو تا یازده ساله بود از این پیوند امتناع ورزید.

اما پادشاه در همدستی با پسری از خانواده که مثل فرزند نذیره  در خانه ایشان بزرگ شده بود، ویرا در شب تحویل سال 2000 به 2001 به ضرب 50 کارد در سینه اش به قتل رسانید .

با توجه به اینکه زن در اکثر خانواده های مسلمان افغان حق آنرا ندارد تا همسر آینده اش را انتخاب کند، همچنان ابراز تمایلات جنسی حتی با همان همسر "بد اخلاقی" توجیه میشود.

* یکی دیگر از عوامل قتل ناموسی خواست حق تعین سرنوشت و زندگی از جانب زنان است.به ویژه زمانیکه زن در برابر مرد سنت گرا ویا هم خانواده ی به اصطلاح مذهبی وسنتی قرار میگیرد، خواست و آرزوی اشتغال در امور اجتماعی ، فرهنگی وهمچنان آموزش در رشته ی مورد علاقه اش دلیل بر این میشود که با رفتار خشونت آمیزی روبرو گردد که در حالاتی هم عامل قتل وی میگردد .

در چنین حالتی زن به دو نوع برخورد شبیه به هم مؤاجه میشود ، یکی تجرید از خانواده و عزیزان ودیگری هم مرگ حتمی وی .

در این هردو حالت زن قربانی  بلاتردید خشونت شمرده میشود، چنانچه قتل مرسل شانزده ساله  به وسیله ی برادرش در ماه می سال 2008.

در این قتل ما دو قربانی را مشاهده میکنیم، یکی مرسل که بدون شک قربانی سنت های انسان ستیز گردید وآن دومی برادرش احمد که زمان ارتکاب به این جرم هنوز بیست وسه سال داشت واین هردو به باور من قربانی ناموس داری سنتی گردیدند.

* روابط عشیره یی وقبیله گرایی عامل دیگر گرفتن جان زنان شمرده میشود، مشکلی که افغانستان شدیدأ درگیر آنست.این روابط سبب میشود تا زنان به انواع گوناگونی مورد خشونت قرار گیرند وحتی در مواردی زیادی مجبور به خودکشی وخودسوزی گردند.

* در مواردی هم مردان خانواده مرگ آنان را پیامد یک حادثه و تصادف نام میکنند و آنهم درصورتیکه هراس از پیامد های ناگواری داشته باشند.

* عامل دیگر قتل ناموسی نیز اتهام بستن ، شایعات دور و نزدیک وحتی گمان بردن به شمار میرود.در چنین حالاتی کافیست اگر همسران، پدران و اقارب مذکر دختران و زنان ، سوء ظنی داشته باشند .

* گاهی هم  هرگاه هم کسی شنیده باشند که گویا زن ویا دختر ایشان به مرد دیگری نگاهی دارد؛ این وضعیت خود سبب میشود تا زن راهیی جهنم بدگمانی گردیده وپس از زمانی تحملِ توهین و شکنجه های گوناگون حتی به قتل رسانده شود.

عاملین چنین قتل هایی  ، در اجتماع نیزبه دیده قهرمان دیده شده و افراد گویا باغیرتی پنداشته میشوند.

 قانون نیز درچنین موارد برخورد شایسته ای ندارد چنانچه در افغانستان قتل ناموسی آنهم در صورت اثبات آن فقط دوسال زندان در پی دارد.

*در هرصورت برای قتل وکشتن زنان و دخترانیکه گویا قواعد خانوادگی را شکسته باشند، برنامه ی دقیقی از جانب اعضای دیگر خانواده طرح میگردد.

روش مردانی که دختران نوجوان وهمسران ایشان را به قتل میرسانند با دریغ هیچگاهی جنایت خوانده نمیشود.

* زنان قربانی در برابر از هیچنوع امداد اجتماعی برخوردار نمیشوند ومردان زمانی آبروی خودرا منزه میدانند که دست به چنین یک جنایت وبی آبرویی زده باشندوخون بریزند.

سال 2008 گزارش ها حاکی از گسترش خشونت در افغانستان بود ، به قول دکتور ثریا صبحرنگ فعال حقوق زنان وعضو کمیسیون حقوق بشر افغانستان در گفتگویی با رادیو "سلام وطندار"  در بیست و 26 دسمبر سال 2008  خورشیدی:

"به اساس گزارشهاییکه ازچهارده ولایت کشور از کمیسیون های حقوق بشر به دست آوردیم،  طی سال 2008م تنها دربخش زنان 2558 قضیهء خشونت علیه زنان،  ثبت وراجستر گردیده و ازجمله 72 مورد خودسوزی، 27 واقعهء خودکشی،7 2  مورد قتل های ناموسی، 1364 واقعهء لت وکوب که شامل عدم پرداخت نفقه، اخراج از منزل،  ممانعت از فعالیت های اجتماعی وغضب ملکیت ها، 64 مورد تجاوزجنسی و158 مورد فرار ازمنزل می باشد."

راه های برون رفت از این بن بست

 چنانکه تذکار یافت ، قتل های ناموسی پیامد شماری از باور ها ، اعتقادت و همچنان معیار های سنتی در کنار مشکل مردسالاری در کشور های شرقی به ویژه در وطن ما افغانستان است.

* بنابرین باید ارزش های حاکم در جامعه با جدیت بازنگری گردیده وبر رابطه های انسانی ومواد کنوانسیون حقوق بشر وفق داده شوند.

این ارزش ها زمانی میتوانند که تغییر نمایند که سه تغییرمهم در فرد به وجود آید.

اول اینکه تغیر در فهم وی از ارزش ها به میان آید و این زمانی ممکن میشود که نکته ی دومی وارد عمل شود،یعنی علم ودانش رفیق فرد گردد ونکته ی سومی شناخت از ارزش های علمی وعملی کردن آن در کوچکترین موارد ورابطه ها می باشد.به این ترتیب علم ودانش جا گزین خرافه وپندار گردد.

* گام دومی خودشناسی در زنان ومادران است. یعنی زمانی که زن آموخت تا به جسم خودش احترام بگذارد ودوست داشتن خانواده اش را در دوست داشتن از جسم خودش آغاز نماید، آنگاه است که میشود امیدوار به تغییر ارزش های حاکم سنتی وخرافی گردید.

سپس هنگامی که فرد این را  بیاموزد که جسم وی نیز دقیقأ مثل وجود مرد خواهشات غریزه یی دارد که باییست ارضاء گردند، یعنی زن نه ماشین تولید نسل است ونه هم کارگر بدون دستمزد، بلکه مانند مرد تمایلات انسانی دارد.

* در اینجا حمایت مادران که خود زمانی قربانی  سنت های کهنه بوده اند شرط است.مادران باییست در برابر ازدواج اجباری دختران ایشان ایستادگی نمایند وپدران نیز اینرا بدانند که ، عقد دختر ایشان با مرد ناشناس وبیگانه یعنی مورد تجاوز قرار دادن عمدی دختران ایشان به وسیله ی یک مرد بیگانه ، آنهم در ادامه ی یک عمر خواهد بود. امری که  شدیداً منافی قوانین بشری وانسانی است.

* برادران ومردان خانواده بیاموزند که احترام به انسان برمبنای کدام معیار ها وویژه گی ها استواراست وبه قول معروف آنچه برای خود نمی پسندند برای زنان و خواهران خویش نیز روا مدارند.

* یکی دیگر از راه های برون رفت ازاین منجلاب نفی تحمل ناسالم میباشد یعنی اینکه در نخستین بارای که زن مورد خشونت وتوهین قرار گرفت ، طلب امداد از مراجع مسوول بنماید ، زیرا در صورت تحمل وپایبندی به سنت ها ویا هم بنابر دلایل دیگری، امکان بروز خطر بزرگتری میرود .

چنانکه صدیقه زن جوان هموطن مان که مورد سوء ظن همسرش قرار داشت، با آنکه آن مرد  مرد ازماهها بدینسو ویرا تهدید به سوازنیدن صورت با روغن داغ می کرد ، رابطه آن دو ادامه یافت. تا آنکه در پی یک مشاجره خانواد گی،  آن مرد دست به اسلحه برده وویرا با دو شلیک مجروح کردو در پی آن نیز جان خودش را گرفت.

همتم بدرقه ی راه کن ای طایر قدس

که دراز است ره مقصد ومن نوسفرم

آویزه ها:

http://de.wikipedia.org/wiki/Ehrenmord

http://www.frauenrechte.de/tdf/index.php?option=com_content&task=view&id=771&Itemid=126

http://www.dw-world.com/dw/article/0,,4510120,00.html

http://www.ehrenmord.de/doku/eins/2001_Nezara_Z.php

http://www.ehrenmord.de/doku/acht/2008_Morsal_O.php

http://www.salamwatandar.com/index.php?option=com_content&task=view&id=2621&Itemid=31

http://www.ehrenmord.de/doku/acht/2008_Sadiqua_M.php

دوست عزیزم!
     میخواهم سیری داشته باشم به نوشته های گذشته ام واین نبشته ها را خودت هم تقسیم کنم.
اگر به نوعی پراگندگی میبینید پوزش میخواهم، ولی میکوشم تاحدی خودم به این مورد دقت داشته باشم.
با حرمت بسیار.

فراخوان

سنگسار ،  آغازی برای اندیشیدن!

       ناديه فضل

 وقتی گروهی نعره زنان، کفنِ حلال و حرام را به شانه انداخته، دَور پیکری صف میبندند، تا با تکبیرهای به نام خدا، زنی را که تمام تن زخم است و باری از شقاوت بر دوش ونیمه جان، زخمی دیگر بزنند و آن قدر زخم زنند، تا غریزهء وحشتبار دیانت از چشمان خون گرفتهء آنان فواره زَند و سری و دستی ناتوانی را که نیم بیشترِ پیکرش در خاک فرورفته، چنان سنگباران کنند، تا فریاد و ضجه اش را حتی خدا هم نشنود. این ها همه برای چه و با کدام حقی؟

مسلماً، خواهی گفت با اتکا به قانونی که با احکام الهی ساخته و پرداخته شده است.

و اما فراموش میشود، فقط یک لحظه اندیشیدن که آیا این قانون را فقط همان بشری نساخته است، که دین را و مذهب را مبدل به قانون و وسیله برای رسیدن به امیال مرد ساخته است؟

ما امروز یکی از 365 روز سال را در دقایقی برای یک زن می اندیشیم و فردا، همه باز هم همان روابط و معیارهایی را که جامعهء مردسالار برای ما زنان ساخته، پیروی میکنیم.

معیارهايی را که هویت ما را محو ساخته است، حرمت میگذاریم و به نام فرهنگ اصیل افغانی اگر هم جا داشت؛ آن قدر افتخار میکنیم، که گویا ما، مافوق بشر هستیم و بهتر از ما زنده جانی نیست.

فراموش ما میشود،این که:

در کشورِما که همهء روابط رنگ تقدس به خود گرفته است، هیچ گوشه را نمیتوان انگشت انتقاد گذاشت.

زیرا آن جا توهین به فرهنگ اصیل میشود، فرهنگی که جنایت را قانونی ساخته است و آدم کشتن را جزِ از مباهات مردانه گی میشمارد.

و اما مشکل در کجاست؟

بدون شک مجموعهء از رابطه های فرهنگی و هم چنان اجتماعی زمینه ساز جنایتهای قانونی میشوند جنایتهايی از قبیل تجاوز،ازدواج اجباری دختران زیرِسن، ازدواج اجباری در کُل، بدل گرفتن، به بد گرفتن، فروش دختران، قتلهای ناموسی و از این گونه ها و دهها مورد دیگر.

زنان نی تنها با این ناهنجاریهای سنتی و اجتماعی درگیر اند، بل که حتی مسؤولیت دغدغه های مذهبی و ضعف اخلاقی مردان را نیز با پوشیدن چادر و پوشانیدن تمام بدن ایشان باییست به دوش گیرند.

اما سنگسار و قتل ناموسی در جمع دیگر جنایتهايی که در برابر زنان عملی میشوند، دو موردیست، که در محدودهء ارزشهای اخلاقی در اجتماع سنجیده میشود، یعنی پدیدهء منحصر به مرد "غیرت و ناموس و نام خانواده" مواردی که فقط زنان مسؤولیت پاسداری آنان را به دوش دارند؛ از دلایل ارتکاب این جنایت که در جوامع شرقی قانونی و مسلم هم است، میباشد.

با پدیده های به نام غیرت، ناموس و ننگ، مردان لباس عزت به تن میکنند و دریغا که تا اکنون هم برای این پدیده ها تعریف مشخصی وجود ندارد زیرا اگر هردو جنس زن و مرد را خدا مساوی خلق کرده، چگونه ممکن شده است، که زن از داشتن چنین احساساتی محروم بماند؟

بنابراین ما صریحاً با خشونت قانونی رو به رو هستیم، خشونتی که تنبیه بدنی، توهین و کشتن زن و دختر را به وسیلهء پدر، شوهر، برادر و حتی وابسته گان این سه مجاز میشمارد و به عنوان جزِ از باغیرت بودن مرد توجیه میشود.

مردانِ باغیرتی که از تجاوز به کودکان تا خیانت به وطن ایشان و بسیار فجایع دیگر را زیر پوشش شرافت مجهول خویش قهقه میزنند و بعد با فرهنگسازی در جامعهء مردحاکم هرچه بوی و شکلی از زنده گی دارد، را از زنان میگیرند.

و اما راه حل چیست؟

ما گام به گامِ بشریت در حرکتیم و فقط پاهای ما به دلیل سُستی ارادهء ما میلرزند، پس باید اراده نمود و با چند "چرا؟" تمامیی این فرآورده های قانونی توسط مردانِ واپسگرا را زیرِسوال بُرد و راه حلی را بر این دشواریها چراغ افروخت.

در افغانستان وزارتی به نام امور زنان پول در می آورد؛ از این زنان باید سوال کرد که تا کدام حد توان حرکتِ برابر با مردان را دارند؟ و اگر سدی در برابر آنان قرار دارد، چیست و چرا؟

در مجلس نماینده گان هم چنان زنانی هستند.

سوال این جاست، که این زنان تا اکنون در کدام عرصه ها نقش داشته اند و در کجاها همراه و در مشوره با آنان عمل گردیده است؟

چقدر در قانون و ساختن قانون نقش داشته اند و یا از تمامیی مواردی که در قانون افغانستان برای زنان زندان محض ساخته است، خبر دارند؟ مثل تعدد زوجها، که هم چنان میتواند نقض صریح حقوق بشر باشد، این زنان در این مورد چه میگویند، قبول دارند؟ اگر قبول دارند، چرا؟

در یکی از برنامه های "در جستجوی حقایق" تلویزیون ملی افغانستان فاجعه یی را دیدم که تلاش میشد بر آن رنگ قانونی بدهند،یعنی ازداوج زنی ناگزیری با مرد دیگری طرح شده بود، یعنی این که آن زن حین ازدواج با مرد دومی،هنوز در عقد پیره مرد خشنی بود که وی را به گدایی وادار مینمود و هم چنان سالها مورد ضرب و شتم و تنبیه بدنی آن پیره مرد تا زمان فرار از منحوس چهاردیوار او قرار داشت، را دیدم که برای این عمل وی مواد قانون را جستجو میکردند، ولی، ندانستم کدام قانون؟ و کدام ملا از کدام دین و مذهب برگرفته بود، که دختر سیزده ساله يی را در عقد مردی که حدود سی سال پیرتراز او بود، درآورَد و آیا میشود این عقد را شرعی دانست؟

کجاست قانونی که از مرد بپرسد که جنایتهايی را که در برابر آن زن اِعمال نموده است، بر چه مبنایی توجیه میتواند؟

و وزارت امور زنان با چه استدلالی با این جنایت و این گونه جنایتها عمل میکند و اگر نمیتواند چرا؟

چند همسری چرا هنوز هم مجاز است؟

ازدواج دختران زیرِسن را چگونه پاسخ میدهند و جنبهء قانونی میبخشند؟

ازدواج اجباری را که تجاوز صریح و شرعی بر زنان است، چگونه تعریف میکنند و چرا هنوز هم باید مجاز باشد؟

چرا زن حق انتخاب همسر نداشته باشد؟

قتل ناموسی واِعمال این کُنش شنیع را بر مبنای کدام اصول قانونی میشمارند؟

در مورد سنگسار چه پاسخ دارند؟ آیا پس از عمل به اصطلاح "زنا" فقط زن باید محکوم شمرده شود؟

زیرا در افغانستان مواردی بوده است، که فقط زنان مجازات شده اند پس مردان چه؟

آیا گمان بُردن و بعد بنابر گمان و تردید داشتن، کشتن زن میتواند عملی باشد قانونی و اسلامی؟

آیا گرفتن زنده گی انسان و زن توسط مردان باغیرت روی کدام معیار "حق" شمرده میشود؟

آیا فرهنگسازی توسط مردان و برای خشونت جنبهء اخلاقی و ناموسی بخشیدن را کدام دین و قانون مجاز دانسته است؟

چرا مردان میتوانند بدون "همراه" سفر کنند و زنان را از این حق مسلم محروم میدارند؟

چرا پوشانیدن زن با این خریطه های منحوس آبی رنگ حتمی شده است و چرا باید زنان محکوم به حراست از ضعف اخلاقی مردان "متدین؟!" باشند؟

چرا زن حق گزینش شغل ندارد، به ویژه اگر عرصه های هنری باشد؟

آیا سد شدن در برابر زنان و محدودساختن زنان در پوسیده های سنت و فرهنگ جهلسالار در موارد بالا و موارد دیگر تجویز قانونی جنایت نیست؟

چرا زنان باید در برابر انواع خشونت در اجتماع و خانواده بپوسد و خاموش بماند برای حفظ نام و آبروی مردانی که خشونت و تکبر پرده يیست بر ضعف اخلاقی آنان؟

چرا حق شهادت، ارث و حقوق دیگر زنان در قانون بازنگری نمیشود؟

چرا هنوز هم در صورت طلاق و جدایی دو همسر، فرزند ان را از مادر میگیرند و مادر تا ابد محکوم به تحمل درد تلخ جدایی از فرزندانش باقی میماند؟

چرا؟

پس باید از همین حال به تمامیی این جنایتهای قانونی نه گفت و بلند "نه"گفت.

و با استفاده از تجربه های خواهران مراکشی، الجزایری و ایرانی ما وزنان دیگر جهان به جمع آوری امضا و تلاش در تحقق حقوق بشری زنان وارد عمل شد.

با این نامه تمامیی خواهران و برادرانم را فرا میخوانم، به یک حرکت فراگیر و همبسته گی و تکمیل این سوالها با سوالهای دیگر، تا باشد که باهم برای زنان هموطن ما، بیرون از تمامیی تعلقات مذهبی، قومی و سیاسی فقط به نام "مادر" وارد عمل شویم.

باور دارم، که مردان هموطن من کم نیستند که برای آزادی جان داده اند و هنوز هم دلهای شماری زیادی دیگر، برای "آزادی" این بیکران مقدس میتپد و صد در صد با من همصدا هستند.

پس هموطن ارجمند من!

ما را همراهی نما تا خواهر تو مادر او و همسر آن دیگری در بلندای نجابتِ آزاده گی فضایی داشته باشند در دیار خود ایشان که زنده گی رنگ و بوی آراسته با روشنايی "آزادی و برابری" داشته باشد.

فقط با یک امضا بیا تا فریاد مشترک شویم و نگذاریم تا بیش از این وطن ما و نام ما را در سطح جهان و در برابر مردمان دیگر گیتی لکه دار بنمایند و ما را کسرِ حیثیت.

به نشانی زير تماس بگيريد:

nadi.bahar@googlemail.com

09.03.2009